28 april 2017, Sommelsdijk - Een nieuwe column van Lucas Hartong ligt weer voor u. Lucas is columnist voor iGOnl, die om de week zijn belevingen en gedachten zal verwoorden in een column. Hartong heeft zijn opleidingen afgerond in de journalistiek en theologie en heeft vijf jaar in het Europees Parlement gezeten. De meeste inwoners van het veelzijdige eiland Goeree-Overflakkee kennen of herkennen hem. Lucas is getrouwd, heeft inmiddels twee studerende kinderen en zijn hobby's zijn naast het schrijven van de nieuwe columns: fietsen en raften. De columns van Hartong zullen verschijnen onder de rubriek Overig/Column op iGOnl en op de lokale televisie van RTV Slogo. Lees hieronder 'Vrijdag'.

Vrijdag

Het is vrijdag. De dag dat Jesse Klaver van GroenLinks zijn ‘papadag’ houdt waardoor hij politiek niet beschikbaar is. Er moet op vrijdagen dus maar niets gebeuren in ons land. Ondertussen verblijf ik met mijn gezin in Parijs, op loopafstand van de plek waar onlangs Islamitische Staat opnieuw een aanslag pleegde. De dader vond het volstrekt normaal om op een zeer druk moment op de Champs-Elysées zijn mitrailleur leeg te schieten op een busje met politie agenten. Zo langzamerhand wordt het een wekelijks tafereel in Europa waarvan men niet eens meer opkijkt. Het is meer: waar nú weer?

Vrijdag is ook de dag dat islamieten wereldwijd naar de moskee gaan. Daags na zijn dubieuze referendum overwinning toog de Turkse president Erdogan –zij het niet op een vrijdag- naar de grote moskee in de hoofdstad om allah te bedanken voor het verkrijgen van de totale macht. Dat er tien- zo niet honderdduizenden achter tralies zuchten in de gevangenis omdat zij het hebben aangedurfd kritiek te uiten op zijn dictatuur… ach. Arts, onderwijzer of advocaat zijn in Turkije is momenteel voldoende reden om verdacht te worden, net als destijds onder het schrikbewind van Pol Pot.

‘Dat heeft niets met islam te maken’. Waarmee dan? Met het diabolische genoegen om, los van enige ideologie, lukraak mensen te doden, vrouwen tot slavin te maken, andersdenkenden het levenslicht niet te gunnen, al antisemitische taal bezigend? Om geen enkele reden machogedrag aan de dag leggen en je vrouw verbieden achter het stuur plaats te nemen om familie te bezoeken of simpelweg boodschappen te doen, als bij VN vrouwenrechten commissielid Saoedi-Arabië? Op grote en grove schaal de mensenrechten schenden, op basis van een onbenoembare ideologie en zonder verdere aanwijsbare oorzaak? Je moet wel heel erg blind en doof zijn voor de daders die tijdens of vlak na hun misdaad degene aanroepen die kennelijk hun inspiratiebron is.

‘Ja, maar…’ er zijn toch ook veel vredelievende islamieten? Zeker, gelukkig wel! Ook zij hebben de buik vol van het geweld, terrorisme en blinde haat. Zij willen net als wij in vrede leven, wonen, werken, studeren. Onderhuids is er ook al lang een stille revolutie gaande binnen de islamitische wereld. Ik mocht er deels van dichtbij getuige van zijn hoe met name vrouwen steeds meer in opstand komen tegen de onderdrukking en voerde menig diepgaand gesprek met moslim(a)s over de verschillen tussen islam en christendom en daarbij was regelmatig sprake van echte interesse. Het debat is echter moeizaam, omdat men eeuwenlang nooit geconfronteerd werd met een andere mening. Anders denken dan wat in de koran stond was (en is) niet mogelijk; levensgevaarlijk zelfs. Op afvalligheid staat namelijk nog steeds de dood. Dat debat is echter zeer nodig.

Vrijdag dus. In Parijs, stad van de liefde en romantiek. De stad die reeds eerder door zware terreur werd getroffen. Noem de naam Bataclan en het wordt per direct stil. Afgelopen weekend was de eerste verkiezingsronde voor het Franse presidentschap. In mei volgt de tweede ronde. De Fransen zijn de ‘correcte’ politiek zat en willen rust en veiligheid. Geef ze eens ongelijk. Daarbij is niet opvallend wie zij stemmen, maar dat zij überhaupt nog stemmen. Het land van stokbrood en wijn viert, door bittere ervaringen gesterkt, de democratie en de liefde tot vrijheid en beschaving. Die bestaan voor eenieder die haar van harte wil omarmen. Een levensbelangrijke keuze.

Lucas Hartong